Szanowni Państwo
    W Starachowicach w roku 1980 największym zakładem była Fabryka Samochodów Ciężarowych. I to właśnie w FSC pojawiły się inicjatywy, które miały na celu powołanie niezależnych od komunistycznej władzy związków zawodowych. Działo się to już po podpisaniu tak zwanych porozumień sierpniowych, które umożliwiały legalne ich tworzenie. W FSC było przynajmniej cztery ośrodki w których działania takie podjęto. Z inicjatywą wyszedł Henryk Miernikiewicz, ale nic z tego nie wyszło, bo został on aresztowany i usunięty z zakładu. W Zakładzie Transportu Samochodowego, który wchodził w skład FSC „Solidarność” utworzyli Leszek Nowak i Jerzy Wikierski. W Ośrodku Badawczo Rozwojowym – który również wchodził w skład FSC „Solidarność” utworzyli Aleksander Paniec, Andrzej Markowski i inni. W samym FSC Związek tworzył Edward Imiela. W tym przypadku tworzenie Związku odbywało się nie w zakładzie, ale w prywatnym domu Imieli, który znajdował się na ulicy Marszałkowskiej. O ile w Zakładzie Transportu Samochodowego i w OBR „Solidarność” została założona dosyć szybko to w FSC przeciągało się to a porozumienie z dyrekcją w tej sprawie podpisane zostało dopiero w październiku 1980 roku. Ponieważ Wszystkie trzy zakłady praktycznie stanowiły jeden organizm podjęto decyzję o utworzeniu jednej organizacji związkowej. Tak powstał Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność" w FSC. Jego władzą naczelną była stupięćdziesięcioosobowa Komisja Fabryczna w której skład wchodzili przedstawiciele poszczególnych zakładów i wydziałów. W krótkim czasie do „Solidarności” wstąpiło ponad 13 tysięcy osób. Przewodniczącym tej ogromnej organizacji związkowej został pracownik OBR Edward Dajewski. Lata 1980 – 1981 to był w Polsce czas bardzo burzliwy. Dochodziło do strajków, manifestacji i demonstracji, a działo się tak dlatego, że komunistyczna władza ani myślała, żeby spełnić postulaty do których realizacji się zobowiązała. Również w FSC ogłaszane pogotowia strajkowe i podejmowane były strajki między innymi o wolne soboty. Organizacja związkowa w FSC była bardzo aktywna i dominowała w mieście. To tutaj wydawano kilka tytułów prasy niezależnej między innymi gazetkę „Wiadomości Związkowe”. „Solidarność” z FSC wspomagał organizacje związkowe w mieście i nadawała kierunek działalności całej starachowickiej „Solidarności”.
Działalność „Solidarności” w FSC „doceniła” komunistyczna władza, bo to właśnie z tej organizacji najwięcej osób internowano po wprowadzeniu stanu wojennego. W stanie wojennym w FSC prowadzono działalność konspiracyjną za co na działaczy spadały represje jakimi były aresztowania, skazania na więzieni i zwolnienia z pracy. W roku 1988 rozpoczęło się ponowne tworzenie „Solidarności” w FSC. I znów, tak jak roku 1980 była to największa i najaktywniejsza organizacja związkowa w Starachowicach. Niestety przemiany polityczne i gospodarcze jakie nastąpiły po 1989 roku spowodowały upadek FSC a wraz z tym duże straty w „Solidarności”. Po przejęciu resztek FSC przez koncern MAN trzeba było ponownie odtwarzać Związek. I to się bardzo dobrze udało. W tej chwili nasza Międzyzakładowa Organizacja Związkowa działa w trzech firmach, a więc w MAN BUS, PKC GROUP i APLEONA a także w Agencji Pracy Tymczasowej RANDSTAD. Znów jesteśmy największą organizacją związkową nie tylko w Starachowicach, ale również w Regionie Świętokrzyskim. Na dzień dzisiejszy mamy 1292 członków w tym w MAN 932 członków w PKC 318 członków w Apleona 32 członków oraz 8 emerytów i 2 osoby w innych zakładach. Jesteśmy organizacją prężną, profesjonalną i nowoczesną. Wydajemy gazetkę „Wiadomości Związkowe”, mamy stronę internetową i własny profil na Fecebooku. Warto wspomnieć, że od prawie dziesięciu lat nie było miesiąca, aby do „Solidarności” ktoś się nie zapisał. Przeciętnie zapisuje się około dziesięciu osób. Świadczy to o tym, że pracownicy doceniają to, co robimy i darzą nas zaufaniem.
W sakli kraju „Solidarność” wciąż jest największym związkiem zawodowym. Chociaż nie ma, tak jak w roku 1981, ponad dziesięciu milionów członków, bo jest nas około 500 tysięcy, to wciąż jesteśmy jednym związkiem, który potrafi skutecznie walczyć o prawa pracownicze. Aby jednak nie wpaść w samouwielbienie powiem, że w „Solidarności potrzebne są zmiany, które dostosują Związek do obecnej sytuacji ustrojowej i gospodarczej. Po pierwsze należy zmienić strukturę organizacyjną. Związek musi się określi czy lepsza dla niego jest struktura regionalna czy branżowa. Nie do przyjęcia jest, że obecnie funkcjonują zarówno Regiony jak i branże, co powoduje zamieszanie kompetencyjne i generuje niepotrzebne koszty. Zastanowić się należy czy potrzebne jest utrzymywanie tak zwanych delegatur. Schemat organizacyjny, który obecnie mamy, dobry był w czasach poprzedniego ustroju, ale w tej chwili jest anachronizmem. Kolejna sprawa, która powinna się w naszym Związku zmienić to ordynacja wyborcza według, której wybierane są władze Związku wszystkich szczebli. W tej sprawie jest bardzo dużo do zrobienia.
Na zakończenie powiem, że jestem dumny z tego, że jestem członkiem „Solidarności” i że dane mi było uczestniczyć we wszystkich etapach jej historii, poczynając od roku 1980 aż do dnia dzisiejszego. Mam nadzieję, że Związek wciąż będzie się rozwijał, skutecznie bronił pracowniczych i walczył coraz lepsze warunki pracy i płacy i co najważniejsze będzie w nim następowała zmiana pokoleniowa. Życzę tego zarówno sobie jak i wszystkim pracownikom. Niech żyje „Solidarność”!